بلاکچین (blockchain) مناسب ترین راه حل برای حفظ حریم شخصی

این مقاله در مورد مزایا و چالش های استفاده از فناوری بلاکچین (blockchain) برای جمع آوری و به اشتراک گذاری اطلاعات ، بدون نقض حریم خصوصی کاربران است.

چندین مورد از نقض حریم شخصی داده ها مانند رسوایی کمبریج آتلانتیکا سؤالاتی را درمورد نحوه عملکرد شرکت ها و دولت ها در خصوص داده های واگذار شده به آنها ایجاد کرده است و همچنین اقدامات آنها در زمینه توسعه فناوری های جدید برای حفظ حریم خصوصی شرکت ها و کاربران افزایش یافته است.

در نتیجه ، کشورها و نهادهای قانونگذار سعی کرده اند الزامات جدیدی را برای حفظ حریم شخصی کاربران و جمع آوری داده ها تنظیم کنند ، مانند آیین نامه عمومی حفاظت از داده ها در اروپا یا قانون حفاظت از داده های عمومی در برزیل. همچنین روند جدیدی برای جستجوی فناوری های جدید مانند بلاکچین (blockchain) برای حل مشکلات مربوط به حریم شخصی ایجاد شده است.

در این راستا ، برخلاف تصور اولیه بسیاری از افراد ، فناوری بلاکچین  (blockchain) نه تنها با قوانین حفاظت از اطلاعات عمومی (GDPR) سازگار است بلکه می تواند به افزایش سطح حریم خصوصی و محافظت از داده ها نیز کمک کند و مالکیت داده ها را به افراد بازگرداند. به این ترتیب ، فناوری بلاکچین (blockchain) می تواند به عنوان ابزاری برای حفظ حفظ حریم خصوصی مورد استفاده قرار گیرد. به همین دلیل بسیاری از شرکت ها رقابت در زمینه رهبری این بخش را آغاز کرده اند.

فناوری بلاکچین (blockchain) به عنوان یک راه حل

فناوری بلاکچین (blockchain) امکان کدگذاری را فراهم می کند و قابلیت اطمینان را افزایش می دهد ، خطرات سیاسی و تجاری مرتبط با فرآیند مدیریت شده توسط یک نهاد مرکزی را از بین می برد. علاوه بر این ، نیاز به تایید اعتبار سنتی (واسطه ها) را کاهش می دهد.

با استفاده از ساختار بلاکچین (blockchain) ، اجرای برنامه های شرکت های مختلف و حتی انواع مختلفی در کنار هم امکان پذیر است. این امر امکان تعامل بسیار کارآمد و مداوم را فراهم می آورد و حسابرسی در هر زمانی امکان پذیر است و هر شخص می تواند صحت پردازش را تأیید کند.

با این حال ، جهت ایجاد برنامه های کاربردی با استفاده از بلاکچین (blockchain) ، همیشه دو سوال اصلی برای شرکت ها مطرح می شود: مقیاس پذیری و حفظ حریم خصوصی.

در زمینه حفظ حریم خصوصی ، در حال حاضر پروژه های بلاکچین (blockchain) بی شماری در حال توسعه هستند. بسیاری از آنها کاملاً با مرحله فعلی قانونگذاری و فناوری سازگار هستند. با این وجود ، درک مبحث حریم خصوصی لازم است.

آیا حفظ حریم خصوصی و محافظت از داده ها مشابه هم هستند ؟

حریم خصوصی توانایی جداسازی اطلاعات از داده هایی است که به صورت دیجیتالی در دسترس قرار می دهیم. این امر شامل توانایی برای تصمیم گیری در مورد اطلاعاتی است که در وب سایت ها به هنگام خرید یا موارد دیگر به اشتراک می گذاریم.

روند محافظت ، امنیت داده هایی است که از قبل جمع آوری شده اند.

اولی حق کاربر است که غالباً در فرهنگ دیجیتال فعلی نقض می شود. دومی مسئولیت گردآورنده داده ها است.

حریم خصوصی

همانطور که استاد مدیریت بازرگانی دانشکده هاروارد شوشانا زبوف (Shoshana Zuboff) می گوید ، ما در وضعیتی تحت عنوان عصر سرمایه داری نظارتی (The Age of Surveillance Capitalism) ، نام کتاب منتشر شده توسط او ، قرار داریم. به عبارت دیگر ، این بازار بر اساس پیش بینی رفتار انسان شکل گرفته است. شرکت ها و نهاد های بزرگ با استفاده از فناوری های جدید داده های رفتاری را جمع آوری کرده و از آن برای سوق دادن سیستم اقتصادی به سوی سرمایه داری استفاده می کنند.

حقوق حریم خصوصی به یک چارچوب مناسب برای حفظ حریم شخصی نیاز دارد که پارامترهای حریم خصوصی را نیز زیر چتر فناوری های نوظهور مشخص می کند تا از نقض اطلاعات و مشکلات دیگر جلوگیری کند.

هفت نوع حریم شخصی وجود دارد: حریم شخصی جسمانی ، اطلاعاتی ، ارتباطی ، امور مالی ، هویت ، موقعیت مکانی و محدوده. در این مقاله به حریم شخصی ارتباطی ، امور مالی ، موقعیت مکانی خواهیم پرداخت.

حریم خصوصی مکاتبات و ارتباطات. اولین بخش مربوط به حق برقراری ارتباط خصوصی است. در دهه ۱۹۸۰ به دلیل سواستفاده از این بخش ، رمزنگاری در چندین کشور به عنوان سلاح نظامی در نظر گرفته شد. بسیاری از کشورها سعی کردند آن را ممنوع کنند زیرا نمی خواستند مردم به ارتباطات خصوصی دسترسی داشته باشند.

حریم خصوصی مالی. نوع دوم حریم خصوصی به حریم خصوصی در معاملات مالی و تعامل اشاره دارد. در ۳۱ اکتبر ۲۰۰۸ ، ساتوشی ناکاموتو (Satoshi Nakamoto) وایت پیپر بیت کوین (Bitcoin) را با امید به دوره جدیدی از حریم شخصی مالی پس از بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ از طریق یک شبکه فناوری جدید به نام بلاکچین (blockchain) منتشر کرد.

حریم خصوصی حرکتی (مکان و محدوده). نوع سوم حریم شخصی مربوط به آزادی حرکت است بدون اینکه ردیابی شود. این مبحث در طول همه گیری کروناویروس مورد توجه قرار گرفته است. جهان از طریق چالشی ترین روش ممکن یاد گرفته است که باید در مراحل اولیه طراحی محصولات ، خصوصاً در زمینه داده ها ، حفظ حریم خصوصی کاربران را در نظر بگیرد. علاوه بر این ،استفاده از ویژگی های بلاکچین (blockchain) به عنوان روشی برای افزایش سطح حریم شخصی مفید خواهد بود.

تقاضای حریم شخصی از سوی شرکت ها و مصرف کنندگان

شرکت ها و مصرف کنندگان در مورد حریم خصوصی مطالبات بسیار متفاوتی دارند. شرکت ها معمولاً در زمینه داده های تراکنش ها به قابلیت حفظ حریم خصوصی احتیاج دارند. مانند نام محصول ، مقدار ، قیمت ، آدرس ، اطلاعات مالی شخصی و غیره.

شرکت کنندگان در شبکه معمولاً شناسایی می شوند. با این وجود ، بسته به عملکردشان در شرکت ، ممکن است به داده های خاصی در سیستم دسترسی داشته باشند که برای سایر شرکت کنندگان مسدود شده یا به صورت انتخابی محدود شده باشد.

در حالی که شرکت ها معمولاً در مورد حریم خصوصی مقررات تجاری قابل توجهی دارند ، مصرف کنندگان مایلند از هویت خود ، اطلاعات کارت اعتباری یا سایر داده های حساس برای جلوگیری از کلاهبرداری یا سرقت هویت محافظت کنند. اما در حقیقت آنها نسبت به قابلیت حریم شخصی نگرانی کمتری ابراز کرده اند.

به عبارت دیگر حریم خصوصی در زندگی روزمره مصرف کنندگان معمول نیست. بیشتر افراد داوطلبانه حریم شخصی خود را برای راحتی یا دسترسی رایگان قربانی می کنند (پذیرش کوکی ها ، استفاده از Wi-Fi رایگان ، گشت و گذار در وب ردیابی شده و غیره).

ترجمه شده توسط دلاریپتو

No views yet